Zaimek osobowy określa osoby, zarówno liczby pojedynczej, jak i mnogiej. Stosowany jest wówczas, gdy chcemy podkreślić podmiot lub przedmiot wypowiedzi.
Język nowogrecki, podobnie jak polski, nie lubi przesadnego używania tej części mowy. Nie stosuje się zaimków, gdy wiadomo jest, o kim lub o czym jest mowa, gdyż wskazuje na to forma czasownika, np.
Βάφω το δωμάτιο μου. (Maluję mój pokój.)
a nie - Εγώ βάφω το δωμάτιο μου (Ja maluję mój pokój.)
W języku greckim zaimek dzieli się na dwie grupy: mocne (akcentowane) i słabe (nieposiadające akcentu). Pirewszego typu używamy, gdy chcemy położyć nacisk na zaimek, czyli podmiot lub przedmiot wypowiedzi, np.
Δε θέλω αυτούς, εσένα θέλω. (Nie chcę ich, ciebie chcę.)
Drugi rodzaj jest częściej stosowany w codziennym języku: σε θέλω (chce cię)
Zaimek osobowy jest jednocześnie zaimkiem rzeczownym, co oznacza, że odmienia się tak, jak rzeczowniki z końcówkami: -ος, -η, -ο.
- Αυτός το έκανε, όχι εγώ (On to zrobił, nie ja).
Język nowogrecki, podobnie jak polski, nie lubi przesadnego używania tej części mowy. Nie stosuje się zaimków, gdy wiadomo jest, o kim lub o czym jest mowa, gdyż wskazuje na to forma czasownika, np.
Βάφω το δωμάτιο μου. (Maluję mój pokój.)
a nie - Εγώ βάφω το δωμάτιο μου (Ja maluję mój pokój.)
W języku greckim zaimek dzieli się na dwie grupy: mocne (akcentowane) i słabe (nieposiadające akcentu). Pirewszego typu używamy, gdy chcemy położyć nacisk na zaimek, czyli podmiot lub przedmiot wypowiedzi, np.
Δε θέλω αυτούς, εσένα θέλω. (Nie chcę ich, ciebie chcę.)
Drugi rodzaj jest częściej stosowany w codziennym języku: σε θέλω (chce cię)
Zaimek osobowy jest jednocześnie zaimkiem rzeczownym, co oznacza, że odmienia się tak, jak rzeczowniki z końcówkami: -ος, -η, -ο.
